دلنوشته هایم در قالب دلتنگی...........

سلام ناهید مهربون و نویسنده عزیزمبا خوندن خط به خط جملاتت خودمو مثل خودت تصور کردم و دیدم چقدر احساسات مادرانه ی ما به هم نزدیک است....تو مادری خوب و بهترین مادری...شک نکن عزیزمنازنین های خاله رو ببوس و امید که همیشه کنار هم شاد و سلامت و پایدار باشیدممنونم از حضور گرمت

همیشه زیر سایه حق شاد و خوشحال و سلامت باشید

سلام عزیزم خسته نباشی گلم....من همیشه وقتی به امیر مهدی و محمد طاها نگاه میکنم خدا رو سپاس میگم که این دو نعمت بزرگو به من داده ...تو زندگی غم و شادی با هم هست دلتنگی هست شادمانی هست بیماری هست سلامتی هست و همه و همه برای محک زدن ماست تا در هر شرایطی چقدر شکر گذار باشیم...ما مادریم و اسطوره گذشت و ایثار و فداکاری هستیم اگه خدا شرایط سختو بهمون میده تحمل سختی رو هم به ما میده ...همیشه وقتی مردها رو میبینم با بی صبری و کم طاقتیشون با خودم میگم اگه قرار بود مردها باردار بشن همون ماه اول با اولین ویار بچه شونو سقط میکردن اما کی میتونه مثل یک زن تمام اون شرایط سختو تحمل کنه و بعد و بعد و بعد هم ...و بدون اینکه چشمداشتی از دیگران داشته باشه حتی برای یک تشکر خشک و خالی !و نه حتی از فرزندانش!ناهید گلم !من و تو وخیلی خانمهای دیگه نمونه های صبریم گذشت و فداکاری!اگه دلخوشیمون به نوگل هامون نباشه پس چکار کنیم؟خدا به کی این قدرت رو داده که هر شب تا صبح به پای بچه شیر خوارش بشینه و فردا نقش مادری و همسریشو هم بخوبی ایفا کنه...در انتظار تشکر هم نباشه چه برسه به محبت!و بازهم محبتشو به اطرافیانش بی وقفه نثار کنه...جز قدرت عشق چی میتونه این همه صبر و بردباری بهمون بده؟میدونم وقتی به قد کشیدن بچه هات نگاه میکنی وقتی لباساشون کوچک میشه وقتی کفشهاشون تنگ میشه وقتی کلماتو درست ادا میکنن وقتی ...وقتی ...قلبت لبریز از عشق میشه چون من همین احساسو دارم ...اما میدونم وقتی هم که خستگی های روزمره که با قدر نشناسی توامان میشن قدرت صبر و تحملتو پایین میاره ممکنه این شیطنتهای بچه گانه ای که ازشون یاد کردی برات سخت بیاد و اون وقت....اما اینم میدونم هیچ چیز نمیتونه ذره ای از عشق بیکران ما رو کم کنه عشقی که خدا تو وجود مادر گذاشته!و مطمین باش از عشق بچه ها هم نسبت به مادر کم نمیشه چون ایمان دارم عشق یک چیز دو طرفه هست ...ناهید وقتی خودمو تو محبت بچه هام غرق میکنم میبینم چقدر بی نیاز هستم از محبت های دیگه ..و وقتی میبینم بچه هام دارن بزرگ میشن خدا رو لحظه لحظه سپاس میگم که بهم توان داد تا دسته گلهامو بزرگ کنم و چقدر در این راه یاریم کرد!ناهید گلم خدا با دادن فاطمه اولین و بزرگترین موهبت رو بهت داده چون یک دختره !و لطیفه و پر از احساسات قشنگ !و با دادن محمد رضا بهت موهبتشو تکمیل کرده چون پسره !و برات برادره !پدره!و پشتیبانته درست مثل یک کوه!...پس تنها نیستی و خدا رو داری که خدا دوستت داره که دو نعمت بهت داده و صبرشو قدرت تحملشو داده تا بخاطرشون باایستی و ادامه بدی...پس نذار حس دلتنگی و افسردگی بهت دست بده چون بزرگترین کمبودها که در گوشه خانه میشینی و به قول خودت بهشون فکر میکنی با این دوتا فرشته جبران میشه چون مطمین باش گرچه بچه ها کوچکند و اما قلبهاشون بزرگه...و تمام تلاشهای تو رو برای اینکه اونها رو شاد نگهداری و براشون کم نذاری میبینن...چون گاها امیر مهدی حرفهایی میزنه که انقدر متعجب میشم که حد نداره میبینم چقدر درک بالایی داره ...پس اگه منتظر یک اغوش باز و پر از عشق هستی اونو فقط و فقط از خدا انتظار داشته باش چون همیشه سرشار از عشقه و همه چیزو میبینه ...مطمین باش اخمهای تو و خستگیهات نمیتونه ذره ای از عشق بچه هاتو بهت کم کنه...ایا بزرگترین چیز همین نیست که:همین بس که خدا را دام ؟؟!!!و همین خداست که بهت دو تا فرشته داده !و همیشه اماده هست تا درد و دلهای مادرانه ات رو بشنوه و درد دلهایی که خواستی با خانواده بکنی اما شنیده نشده...حرف های نگفته ...محبت های لمس نشده...عشق های پاسخ داده نشده ....همه و همه رو باید از خدا بگیری و لاغیر !ما چون همسریم چون مادریم و البته چون زن هستیم باید کوه باشیم !دلتنگیهات بجز ایجاد ناراحتی برای روحیه لطیف و سرشار از عشقت برات چه حاصلی داره؟ایا جز اینه که تو رو افسرده میکنه؟و بازم به اون چیزی که میخواهی نمیرسی؟ناهید اونی که باید محبتو بفهمه میفهمه و اگه کسی هم نخواد محبت دیگرانو درک کنه اگه زمینو به اسمون بدوزی نمیتونی عوضش کنی !پس به پاس زن بودنت به پاس مادر بودنت و به پاس همسر بودنت که میدونم برای همسرت بهترینی !با عشق ادامه بده و با شادمانی ...هرچند خسته باشی هر چند دلتنگ باشی هر چند...خدا صدای ما رو میشنوه و بی پاسخ نمیذاره شاید یک روز زمینی های دورو برمان هم شنیدند! پس به امید اون روز!...

مامانی دوست داشتنی

عزیزم اطاعت امر شد

سلام خواهر،خسته نباشی،با اینکه من مادر نیستم و هیچوقت نمیتونم احساس مادرانه داشته باشم ولی از متنهای فوق العاده زیبایی که مینویسی لذت میبرم،زنده و سلامت باشی آبجی مهربان

از میان هزاران راه برای سرگرمی و تخیله روحی نوشتن هم راهیست. معمولا انسانهای تنها مینویسند.قبلا هر کسی برای خودش دفترچه خاطراتی داشت و با وجودیکه همیشه قایمش میکرد باز هم لو میرفت اصولا ما آدمها پشتکار عجیبی در سرک کشیدن به دنیای خصوصی دیگران داریم اما وبلاگ نویسی و وب نویسی زحمت مردم را کم میکند چون هرچه هست بر ملاست.چیزی که آدم را آزار میدهد شنیدن قضاوتهای نابجا غیر منطقی بعضیهاست.گاهی نظر دیگران را راجع به مطلبی سوال میکنی و مسلما از نظرات دیگران بهره میبری اما گاهی بعداز جنگ و جدال با زندگی و مشکلات زندگی...مینویسی چون تنهایی چون دلتنگی چون بی پناهی چون حس میکنی خالی میشوی در چنین مواقعی اصلا دیدن کا منتهایی که قضاوتت میکنند حالت را جانمی آورد هیچ پشیمانت هم میکنند آنجا هستش که با خودت میگی آدم حسابی مگه مجبوری بیای خودتو افشا کنی،خخخخخخ

وااااااااااااای ناهییییییییییییییییییدددددددمممممممممممممممممعجب دلنوشته های زیبااایییییییییییییییییییییییی..خدایی خیلی ناز نوشتی

گاهی اخم مادرحتی سیلی اش، برا بچه و آیندش هزار بار بهتر و برتر از بوس و نوازشش هست..همه بچه ها که بزرگ بشن باید جای سیلی مهربانانه و دلسوز مادرو ببوسن و میبوسن مطمئن باش

باسلام و عرض شرمندگی بزرگ ان متن بالا میخواستم تو وبلاگ دوستم بزارم اصلا حواسم نبود تو وبلاگ شما گذاشتم،روم سیاه معذرت ببخشید

خیلی دلنوشته فوق العاده ای بود عزیزم.

ممنونم آبجی گلم. امیدوارم همیشه خوشحال بمونی. البته که اشکالی نداره بخاطر جشن اتفاقا خوشحال هم میشم. من خودم هم لباسای نی نی رو و سیسمونیش رو می ذارم توی یه پست.